Zo lang ik me kan herinneren, horen het boek en ik bij elkaar. Levensfases en belangrijke gebeurtenissen zijn onlosmakelijk verbonden met de verhalen die ik toen en daar las.

“Het ergste van verhuizen vind ik dat alle boeken in een doos zitten.” Deze uitspraak schijn ik als zevenjarige gedaan te hebben toen we binnen Apeldoorn verhuisden. Als kind huilde ik om ‘Toengeb de hunebedbouwer’ en ‘Bonisa, een donker kind uit Afrika’. ‘Ik heb je nooit een rozentuin beloofd’ kreeg ik als 12-jarige te pakken. Over schizofrenie had ik nog nooit gehoord. “Wat is het koninkrijk Yr?”, vroeg ik mijn vader.

‘Onder de guillotine’ is voor altijd verbonden met het hooggebergte. Als tiener zag ik voor het eerst de bergen in Oostenrijk. In een klapstoel, met uitzicht op de bergen, las ik het aangrijpende levensverslag van Roeltje Langenberg over ziekte, dood en de vraag naar de zin van het bestaan.

Tot verbijstering van een vriendin miste ik tijdens een vakantie bijna het vliegtuig: in een boekenshop verdiept geraakt in een boek.

Op zeventienjarige leeftijd was de studiekeuze snel gemaakt. Engelse Taal en Cultuur moest het worden. In de oude binnenstad van Utrecht bespraken wij als jonge studenten “For Whom The Bell Tolls”. Ik hoor nog de Domtoren.

Van docent Engels werd ik jeugdwerkadviseur, trouwde, kreeg een fantastische man – vader van vier jongens –, werd predikantsvrouw.

Mijn vrije tijd besteed ik nog steeds het liefst aan lezen (en daar van tijd tot tijd iets van delen). Een leven zonder verhalen kan ik me niet voorstellen.

De mooiste reden om te lezen, las ik ooit in een ND-column, ‘Fictie verbetert de wereld’. Adriënne Simons schrijft daarin:

 “Het boek ‘De Vliegeraar’ van Khaled Hosseini heeft ons beeld van Afghanistan meer gevormd dan welk onderzoeksrapport ook. Is dit aan Hosseini te danken? Niet per definitie. Fictieboeken zijn simpelweg beter in het verduidelijken van wereldproblemen. Mensen zouden meer boeken moeten lezen wanneer ze grip willen krijgen op zaken als armoede of migratie. […] In een tijd die ons confronteert met ingewikkelde conflicten, is het lezen van romans geen vlucht in fantasie, maar juist een vorm van actief burgerschap. […] Verhalen werken als magneten, ze brengen ons samen rond gemeenschappelijke waarden. Met een goed boek onder de dekens kruipen, is nog nooit zo belangrijk geweest voor onze maatschappij.”