Ben je nog op zoek naar een goed vakantieboek? Stop maar met zoeken. De laatste trein uit Ligurië is het perfecte boek om te lezen aan het strand, bij het zwembad of in de tuin. De Ierse Christine Dwyer Hickey heeft haar eigen familiegeschiedenis verwerkt in een boek dat de lezer vasthoudt tot het eind. In 2009 kwam dit boek uit als ‘Last Train from Liguria’. Dit jaar is het vertaald naar het Nederlands door Paul Bruijn en Jetty Huisman voor Uitgeverij Marmer.
De laatste trein uit Ligurië speelt zich af op verschillende plaatsen en in verschillende tijden. Edward wordt geïntroduceerd als hij in de jaren twintig moet vluchten uit Ierland omdat hij zijn zus heeft vermoord. Hij laat alles achter en begint een nieuw leven in Italië. Een kleine tien jaar later vertelt Christine Dwyer Hickey verder vanuit het perspectief van Bella. Zij moet Ierland ook verlaten, maar om een andere reden. Haar vader heeft voor haar een baan geregeld bij een rijk gezin in Italië. Daar in Italië zal ze de kinderjuffrouw worden van een zesjarig jongetje, Alec. In Italië heeft Bella een moeizame start. Ze krijgt maar moeilijk contact met Alec.
‘Alessandro?’ begint ze, met duidelijk onderscheiden lettergrepen, terwijl ze in gedachten een paar geschikte zinnetjes voorbereidt, in de feer van: Ik ben je vriendin. Ik doe niets, hoor. Je hoeft niet zenuwachtig te zijn. Ze gaat op haar hurken naast hem zitten, pakt hem zachtjes bij zijn bovenarmen en kijkt hem aan, en ditmaal gebruikt ze de naam die Elida hem gaf: ‘Alesso, senti. Sono tua amica e spero che…’
Ze voelt hem onder haar handen verstijven. Zijn oogleden trillen even en zijn ogen rollen wit weg. Bella, enigszins onthutst, laat hem los. Dan praat hij. ‘We mogen hier geen Italiaans spreken, signora’, zegt hij, licht hakkelend. ‘A-alleen Engels.’
(p. 122)
Alec heeft wel een goede band met zijn pianoleraar. Het is Edward die boven de garage van de familie woont. Edward is de stabiele man waaraan niet alleen Alec, maar ook Bella zich optrekt. Zeker als het fascisme op komt zetten in Italië. Alec is in gevaar omdat hij joods is en Bella krijgt de opdracht om met Alec te vluchten. Hoewel Edward een steun is, blijft hij mysterieus en onbereikbaar voor Bella. Ook voor de lezer is niet duidelijk wat er omgaat in Edwards hoofd. Na de eerste hoofdstukken van De laatste trein uit Ligurië vertelt Christine het verhaal uit het perspectief van Bella. Christine wisselt dit perspectief af met een verhaal van zestig jaar later. Anna gaat regelmatig op bezoek bij haar dementerende oma. Haar nonna blijkt af en toe in het Italiaans te praten en noemt de naam ‘Alec’.
Hoe Anna’s en Bella’s verhalen in elkaar passen wordt langzaamaan duidelijk. Christine wisselt daarbij vloeiend tussen de verhaallijnen. Pas bij het herlezen van het boek viel me op dat Anna’s verhaal vanuit een ik-perspectief is geschreven en dat het verhaal van Bella een personaal perspectief heeft. Ondanks de grote tijdsprongen en perspectiefwisselingen is De laatste trein uit Ligurië een geheel. Christine brengt gevoel over, zonder dramatisch te worden. Of het nou de sfeer in het verpleeghuis is, of de dreiging van het antisemitisme in het Italië van de jaren dertig, geen enkel moment verveelt De laatste trein uit Ligurië. Christine pakt je aandacht en laat je niet meer gaan.
In De muur gaan we naar de toekomst. Een toekomst waarin het zeewater is gestegen en het bouwen van grensmuren normaal is geworden. Deze Nederlandse vertaling van John Lanchesters The Wall is nog maar net uit en is zeer geschikt om in een weekend uit te lezen.
Weihnachtsoratorium is een novelle van Anke Kranendonk. Anke is actrice en schrijfster. Haar literaire debuut maakte ze met Altijd Vrolijk (waar we natuurlijk een 
De Italiaanse acteur en belangrijke tv- en filmproducent Pietro Valsecchi heeft een prachtig verhaal aan het papier toevertrouwd. Blijkbaar wordt het door meer mensen als goed ervaren, er wordt namelijk een film van gemaakt: Eerste familie. De scenarioschrijver van bekende films als Goodfellas en Casino, Nicholas Pileggi, zal dit op zich nemen.
Het ruisen van de zee, een roman waarin De Ramp nog niet voorbij is. De watersnoodramp van 1953 staat in ons nationale geheugen gegrift. In de getroffen gebieden word je eraan herinnerd door gedenktekens voor de slachtoffers, een museum, een route langs plaatsen die een bijzondere herinnering oproepen. De sindsdien aangelegde Deltawerken zijn onze nationale trots en hebben in zekere zin de Zuid-Hollandse en Zeeuwse eilanden ontsloten met alle mogelijkheden van dien.
Karen Kingsbury heeft al veel boeken geschreven. Ze is bestsellerauteur van de New York Times. Na het succes van de populaire serie over de Baxter family, schreef ze meerdere vervolgseries over de personen die in de boeken over de familie Baxter voorkomen. Uit het oog is het tweede deel van de serie over Bailey Flanigan. Het is een serie, maar de boeken zijn afzonderlijk goed te lezen.