De rooms-katholieke kerk is al enige jaren een dankbaar onderwerp voor complottheorieën in allerlei boeken. Met de verschijning van ‘De Da Vinci-code’ van Dan Brown is het genre in het spotlicht komen te staan en blijken er veel schrijvers al een dergelijke roman te hebben geschreven of in staat te zijn er een te schrijven. Aanvankelijk sprak het genre veel mensen zo tot de verbeelding, dat de locaties die met naam en toenaam werden genoemd in de boeken een duidelijke toename van het aantal bezoekers konden noteren. Maar zoals dat met alles gaat, bezorgt ook dit genre na verloop van tijd een gevoel van verveling. Het is dan ook de vraag of Gerhard Hormann er verstandig aan heeft gedaan zich nog te wagen aan een thriller, waarin een geheim van het Vaticaan wordt besproken en onderzocht. Die vraag zal de tijd beantwoorden. De vraag hoe hij het heeft gedaan is een stuk interessanter.

We kennen Hormann inmiddels van De Duistering en Gramschap, boeken waarin de spanning tot het uiterste wordt opgevoerd door een bizarre situatie te koppelen aan feiten uit de realiteit. Door deze aanpak blijft een verhaal niet op zichzelf staan, maar heeft het consequenties voor je kijk op de wereld. In zijn nieuwste boek Het mysterie van Montalcino bedient de journalist (wat Hormann in het dagelijks leven is) zich opnieuw van deze aanpak. Het verhaal begint met een Amerikaanse jongeman, die een afspraak heeft in het Italiaanse plaatsje Montalcino om een kerkgebouw of, nog preciezer, een schilderij in het kerkgebouw te zien. De nacht nadat hij het schilderij heeft gezien, wordt hij in zijn hotelkamer vermoord. Per toeval vindt zijn de gast in de kamer naast hem zijn aantekeningenboekje, dat hij natuurlijk niet afstaat aan de politie, maar dat hij gebruikt om zelf uit te vissen waar de Amerikaan naar op zoek was. Deze gast heet Mike Hulst, is een freelance journalist met liefdesverdriet en is in Montalcino voor een interview met Isabella Dusi (een schrijfster die een boek schreef over Montalcino). Mike gaat, samen met een nichtje van Isabella Dusi, een avontuur tegemoet.

Terwijl dit deel van het verhaal al vlot op gang komt, is er tegelijk de verhaallijn van soldaat Gabriel Lagrouw die met een vredesmacht in Irak gestationeerd is. Op een routineklus wordt zijn peloton overvallen door rebellen. Al de leden van de patrouille sneuvelen en Gabriel zou ook zijn omgekomen, als de rebellen niet vanwege een onverklaarbare reden plotseling aan de haal waren gegaan. Hij vertelt over zijn wonderlijke redding aan de aalmoezenier en trekt zo onbedoeld de aandacht van mensen van een geheime afdeling van het leger, die een vermoeden hebben wat er heeft plaatsgevonden en dit koste wat het kost geheim willen houden. Hij wordt gevangen gezet in een ondergrondse militaire basis in de Chihuahuan Desert in Amerika. Vlak daar in de buurt staat een telescoop van het Vaticaan en daar komen de verhaallijnen samen, want de aanwijzingen in het aantekeningenboekje dat Mike Hulst vond, brengen hem en zijn bevallige metgezel ook daar naartoe. Uiteindelijk komen ze achter een geheim, maar ontmaskeren het niet, omdat de wereld het niet aan zou kunnen.

Zoals gezegd is de kracht van Hormann het inbrengen van realiteit en actualiteit in zijn verhalen en dat is in dit boek niet anders. De genoemde schrijfster, de plaats in Italië, de oorlog, de telescoop: het bestaat allemaal echt. Zelfs enkele van de bijfiguren zijn echt bestaande mensen en hij verontschuldigt zich dan ook in het nawoord. De fantasie van Hormann is vooral te zien in de hoofdpersonen, in de manier waarop hij de dingen met elkaar in verband brengt en in de verhaallijn. Dat maakt dat de lezer niet goed weet wat hij serieus moet nemen en wat hij binnen het kader van het boek moet zien. Zo wordt in het boek gesteld dat de rooms-katholieke kerk op zoek is naar bewijs voor het bestaan van God. Het VATT zelf geeft op haar website aan met haar projecten te willen bewijzen dat de kerk niet afwijzend tegenover wetenschap staat. Die schijn heeft ze natuurlijk wel tegen, als we terugdenken aan Galileo Galilei.

Deze mystificatie van bepaalde kanten van het Vaticaan is meteen een heikel punt. Dan Brown is immers door veel christenen verguisd om het in een kwaad daglicht stellen van de rooms-katholieke kerk. Dat doet Hormann niet. Hij schrijft het verhaal zo dat de bedoelingen van de kerk eerbaar zijn. Maar toch speculeert hij over wat de kerk allemaal in het geheim zou doen. Ook in het nawoord probeert hij nog vragen op te roepen: ‘Het Vaticaan reserveert jaarlijks 1 miljoen dollar op de begroting voor dit project. En, geloof me, dat doen ze niet voor niks…’

Wat veel thrillerschrijvers maar niet wil lukken en wat daarom zo knap is aan dit verhaal, is dat het vragen opwerpt die verder gaan dan de kaders van dit verhaal. Het roept onder andere de vraag op wat er zou gebeuren met de kerk en met het geloof als er werkelijk serieus bewijs zou worden gevonden voor het bestaan van God. Hormann werkt de discussie niet echt uit; hij meent dat er in de wereld een enorme oorlog zou uitbreken tussen degenen die gelijk kregen en hen die in het ongelijk gesteld worden. Hun geloof wordt namelijk in een klap waardeloos. Dit antwoord is natuurlijk te bestrijden, maar Hormann heeft gelijk om deze discussie niet uitgebreid in het boek te voeren. Dit mysterie is te groot voor dit boek.

Opnieuw levert Hormann goed werk af. Een thriller die spanning, vaart en goede dialogen bevat, maar tegelijk iets te bieden heeft aan hen die liever afsteken naar de diepte.

Bestel dit boek nu bij boekhandel Riemer en heb het morgen in huis!

Auteur: Gerhard Hormann
Titel: Het mysterie van Montalcino
Uitgever: Barnabas - Heerenveen
Prijs: €
Bladzijden:
Recensent: Jan Jaap Karsten
Genre: Reli-thriller
ISBN: 9789085201243
Waardering: Uitstekend
Taalgebruik: Geen opmerkingen