Presentator van de spraakmakende en zeer bekende Graham Norton Show, Graham Norton zelf, heeft zijn debuut gemaakt als thrillerschrijver. Bewaring is de titel van dit zo op het eerste gezicht spannende en mysterieuze verhaal. De uitstraling van het boek is goed.

Graham Norton neemt je mee naar het rustige, Ierse dorpje Duneen. Een typisch landelijk en pittoresk plaatsje ergens op het platteland. Een dorpje dat balanceert tussen modern willen zijn, maar tegelijk een ouderwetse, haast antieke uitstraling heeft. (nauwelijks bereik met de telefoon!) Norton weet de sfeer van het plaatsje treffend te beschrijven: ‘Vrijwel alle actie scheen zich te beperken tot Main Street, tevens de enige straat in het dorp. (…) Aan de overkant van de straat, voor de pub, hoestte Cormac Byrne een uiterst bevredigende klodder slijm op die hij met een boog in de goot spuugde.’

In Duneen is welgeteld een agent, brigadier Collins: ‘Het was een algemeen geaccepteerd feit onder de inwoners van Duneen: mocht er ooit een misdaad gepleegd worden in het dorp en mocht brigadier Collins erin slagen de verdachte aan te houden, dan was de kans uiterst klein dat de arrestatie zou plaatsvinden na een achtervolging te voet. De mensen mochten hem graag en er werd niet ronduit beledigend over hem gesproken, maar voor de dorpelingen was het best een ongemakkelijk idee dat hun veiligheid afhing van een man die al hevig zweette wanneer hij in de kerk ter communie ging.’ Op deze manier introduceert Graham Norton zijn hoofdpersoon.

De vadsige brigadier, zittend in zijn auto, geklemd tegen het stuur vanwege zijn te dikke buik, wordt op zekere dag aangesproken door een bouwvakker. Op het terrein waar gebouwd wordt, heeft men tijdens werkzaamheden een lijk gevonden. Dit zet het zeer rustige leventje van Collins (‘PJ’ voor intimi) volledig op zijn kop; hij moet aan het werk. Vanuit Cork worden hulptroepen gehaald, waaronder de wat nurkse hoofdinspecteur Linus Dunne. (Let even op de achternaam en zet deze eens af tegen de dikke brigadier Collins…) Een onderzoek wordt gestart: Wie is het lijk? Wie heeft hem daar begraven? En wie heeft hem vermoord? Het eens zo rustige dorpje verandert in een roddelend wespennest waarin iedereen zo zijn of haar geheimen heeft. Om deze muur te slechten moet brigadier Collins alle zeilen bijzetten om de dader te achterhalen. 4 maanden nadat het lichaam gevonden is, vinden bouwvakkers op hetzelfde terrein opnieuw een lichaam, dat van een baby. Wat zijn de raakvlakken met de vondst van het eerste lichaam? Van wie is de baby? Trieste zaken komen aan het licht.

Graham Norton komt met verschillende personages op de proppen die allemaal verdacht gemaakt worden. Hij beschrijft de personen trefzeker. Je ziet voor je hoe de personages eruit zien, hoe de karakters neergezet worden. Maar echt diepgang hebben de meeste personages niet. Norton wil dat mijns inziens ook niet, het gaat om de zaak, om motieven. In Bewaring vindt de lezer van alles wat: overspel, liefde, lust, verdriet, jaloezie, twisten. Het blijft wel wat aan de oppervlakte en ook redelijk voorspelbaar: het voelt eerder aan als een soap dan een echte thriller. De spanning komt pas heel laat op gang.

Groot pluspunt van het boek is de vaart in het verhaal. Je ogen schieten over de bladzijden. En voor je het weet zit je aan het eind van het boek. (Het bevat ‘slechts’ een 260-tal pagina’s) Het leest gemakkelijk weg, geen ‘moeilijkdoenerij’ of gekunstelde passages. De beeldspraak in het boek is aardig gevonden, er is over nagedacht lijkt het: ‘Het gif van het verleden moest bevrijd worden, alsof je een steenpuist opensneed.’

Graham Norton heeft het in zijn dankwoord steevast over ‘roman’. Ik denk dat met deze typering recht gedaan wordt aan zijn boek.