‘Toen de bel ging had Rosa Weber, zoals meestal, een goed humeur. Ze was vroeg opgestaan, had de ramen opengezet en een tijdje naar buiten gekeken.’ De openingszinnen van Mischa vormen de griezelige en paradoxale opmaat naar een verhaal dat zeer tragisch is, vol vragen zit en een gruwelijk verloop kent. De lezer maakt kennis met een oudere dame van 65 jaar, een keurig verzorgde vrouw waar niets op aan te merken valt. Wanneer de deur opengaat en de politie op de stoep staat, stort haar leven in. Haar oudste zoon, Christiaan, is door de politie gearresteerd. Hij wordt verdacht van het ontvoeren van het jongetje Mischa. Een zaak die het hele land heeft opgeschrikt. De media hebben het nergens anders meer over. Altijd gaat een dergelijke zaak aan jezelf voorbij, totdat het lot (?) jou treft. Als het blijkt te gaan om je bloedeigen zoon… Rosa gelooft het niet, kan en wil het niet geloven. Er moet een vergissing in het spel zijn. Naarmate de uren en dagen verstrijken stapelen de bewijzen zich op, alles wijst in de richting van Christiaan. Vanaf de eerste dag dat de dader is gearresteerd en Nederland beseft wie het is, gaat het bergafwaarts met de hoofdpersoon, Rosa Weber. (de moeder van…)

Rosa sluit zich meer en meer af van de buitenwereld. Ze durft niet meer de straat op. Ze verwaarloost zichzelf.  Ze kan hooguit terugvallen op haar andere zoon, Thomas en dochter Sabine. Maar wanneer die langzaam maar zeker het geloof in hun broer Christiaan opgeven en duidelijk wordt dat hij de dader is, zakt het leven van Rosa definitief als een kaartenhuis in elkaar. De liefde van de moeder voor haar zoon die in de gevangenis zit en in afwachting is van zijn rechtszaak, wordt hartverscheurend beschreven. In rijke, beeldende taal en over het algemeen in korte zinnen weergegeven, geeft de auteur Hans Munstermann blijk van een zeer invoelend, empathisch vermogen. Hij kruipt helemaal in de huid en de geest van Rosa.

Ondanks het feit dat je de dader kent, wil je weten of het echt zo is, hoe Christiaan het zo ver heeft kunnen laten komen, wat zijn motieven zijn en welke rol zijn moeder in dit alles speelt. Tot het einde toe blijft het ongewis, je voelt haast aan dat er ergens een wending komt, dat er een keer ten goede is. Rosa houdt ondanks haar vreselijke pijn, machteloosheid en verdriet, vast aan haar geloof: ‘Ieder mens moest een band hebben met een hogere kracht, anders kon je leven zomaar omvallen.’(…) ‘Ze prevelde onwillekeurig een regel uit de Bijbel. Liefde is lankmoedig, niet bitter. Temidden van wanorde en chaos en het modderen.’(…) ‘Ze had heel haar leven het geheim van haar geloof bij gedragen. Een breekbaar restant. Een scherf. Dat was blijkbaar haar ware geloof, dat ze niet liet vallen. Deze overgebleven scherf zou houvast bieden.’ Na lezing van Mischa zal blijken of Rosa daadwerkelijk rust en vrede vindt in haar geloof. De geestelijke en mentale strijd die hevig woedt in Rosa zorgt ervoor dat je vlot doorleest, op weg naar een even onvermijdelijk als onverbiddelijk einde.

Munstermann heeft zijn vakmanschap bewezen met Mischa. Een literaire thriller en een zinderende psychologische roman in een. Terecht dat dit boek genomineerd was voor de Gouden Boekenuil 2014.